ایبیزا پایتخت رقص جهان

یابسه (یا ایبیزا یا ایویزا) (به اسپانیایی: Ibiza) نام یک جزیرهٔ کاتالانیایی در جزایر بالئارس در اسپانیا است. این جزایر در دریای مدیترانه قرار دارند.

یابسه صحنه‌ای فعال در تولید موسیقی و جذب گردشگر موسیقی پسند سبک چیل آوت و تکنو در جهان دارد. کافه دل مار به‌طور نمونه در این شهر شهرت فراوانی در این زمینه دارد. بسیاری از گردشگران - به ویژه از آلمان، فرانسه، بریتانیا و هلند نیز برای استراحت و آفتاب گرفتن در سواحل این جزیره به ایبیزا می‌آیند.

این جزیرهٔ صخره‌ای، دارای چندین منطقه و ساحل معروف است که دسترسی به آن‌ها با اتوموبیل یا اتوبوس امکان‌پذیر است. برخی از این سواحل عبارت‌اند از سن آنتونیو، کالا باسا و کالا کونتا. از بسیاری از شهرهای اروپا به فرودگاه ایبیزا پروازهای مستقیم وجود دارد.

در سراسر جزیره حدود صد و هزار نفر به شکل دایمی زندگی می‌کنند.

تیر (ماه)

تیر (در فارسی افغانستان: سَرَطان) چهارمین ماه سال خورشیدی و ۳۱ روزه است. در این تقویم تیر از روز ۹۴اُم سال آغاز شده و تا روز ۱۲۴اُم سال را شامل می‌شود و نخستین ماه فصل تابستان است.

برج فلکی تیرماه برج سرطان (خرچنگ) است چهارمین برج فلکی از دایرةالبروج است. نماد این برج خرچنگ (در انگلیسی Cancer) نامیده می‌شود.

در گاه‌شماری رسمی ایران نام این ماه از نام ماه چهارم گاه‌شماری اوستایی نو برگرفته شده‌است. در گاه‌شماری زرتشتی سیزدهمین روز هر برج نیز تیر روز نام دارد و در تیر روز از تیرماه، جشن تیرگان برگزار می‌شود.تیشتر، ایزد باران در اسطوره‌های ایرانی و زرتشتی است.

اتحادیه کشورهای همسود

اتحادیه کشورهای مشترک‌المنافع
مقر	خانه مارلبورگ، لندن، انگلستان
زبانهای رسمی	انگلیسی
تعداد اعضا	۵۳ کشور
مساحت	حدود ۳۰٪ سطح خشکی‌های زمین
جمعیت	۱٫۹ میلیارد نفر جمعیت تقریباً معادل ۳۰٪ جمعیت کره زمین
عنوان ریاست	ملکه الیزابت دوم عنوان «ریاست کشور» در «کشورهای مشترک‌المنافع بریتانیا»
سازمانهای وابسته	کشورهای مشترک‌المنافع
وب‌گاه	وبگاه رسمی

اتحادیه کشورهای مشترک‌المنافع یا کشورهای همسود (به انگلیسی: Commonwealth of Nations) مجموعه‌ای از ۵۳ کشور مستقل است که همه آن‌ها به جز موزامبیک و کامرون قبلاً مستعمره امپراتوری بریتانیا بوده‌اند. این کشورها روی هم حدود ۳۰٪ جمعیت کره زمین و ۳۰٪ سطح خشکی‌های زمین را می‌پوشانند. چهارچوب همکاری کشورهای این ارگان بر اساس اعلامیه سنگاپور مصوب سال ۱۹۷۱ حول توسعه ارزشهای مشترک مانند حقوق بشر، حکومت قانون، آزادی‌های فردی، مساوات، دموکراسی، تجارت آزاد، صلح جهانی و همکاری‌های چند جانبه‌است.

"مضیف" خوزستان در سازمان جهانی گردشگری

داستان احیای سازه اقامتی موسوم به مضیف متعلق به روستای بردیه استان خوزستان در کتاب "داستان‌های گردشگری" سازمان جهانی گردشگری ملل متحد (UNWTO) به چاپ رسید.
مضیف سازه‌ای است که قدمت آن به دوره سومریان بازمی‌گردد. علی حیدری، از فعالان گردشگری خوزستان، با تلاش اهالی موفق شده است این سازه را که حدود 30 سال قبل آخرین نوع آن از بین رفته و برای بسیاری از هموطنان‌مان نیز ناشناخته بود احیا کند. همچنین مضیف سازه‌ای منحصر به فرد برای اقامت گردشگران به شمار می‌رود. ضمن آن که مراسم پذیرایی و اجرای آیین‌های محلی نیز در این مکان انجام می‌پذیرد. در سایر نقاط استان خوزستان نیز مثل جزیره مینو حضور این سازه را میتوان مشاهده کرد.

جزیره مینو از جزیره‌های ایران در استان خوزستان است. نام قدیم این جزیره “صلبوخ” که در زبان عربی ریگ معنا می داده و نام فعلی آن “مینوشهر” است. از لحاظ تقسیمات کشوری جزیره مینو جزو شهرستان خرمشهر بود ولی اکنون در محدوده شهرستان آبادان قرار دارد.

زَنگبار

زَنگبار نام یکی از جزایر مهم تانزانیا و پایتخت منطقه نیمه‌خودمختار زنگبار است این سرزمین در سال ۱۹۶۳ با تانگانیکا متحد شد و دولت جدیدی بنام جمهوری فدرالتانزانیا را تأسیس کرد.

کشور	تانزانیا
جزایر	اونگوجا , جزیره پمبا
پایتخت	شهرستان زنگبار
حکومت
• نوع	نیمه خودمختار بخشی از تانزانیا
• رئیس جمهور	علی محمد شین
مساحت
• کل	۲٬۶۵۰ کیلومتر مربع (۱٬۰۰۰ مایل مربع)
جمعیت
• جمعیت	۱٬۰۷۰٬۰۰۰
• تراکم	۴۰۰/کیلومتر مربع (۱٬۰۰۰/پا)

نام

«زنگ» واژه‌ای فارسی است به معنی تیره‌رنگ، قهوه‌ای و سیاه، «بار» به معنی ساحل، کناره و کرانه (مثل: جویبار، رودبار، ارسباران ...) و در مجموع «زنگبار» یعنی «ساحل سیاهان» و یا «سرزمین سیاهان». اعراب این کلمه را زنجبار تلفظ می‌کنند و اروپاییان نیز زنجبار را به Zanzibar تغییر داده‌اند. ایرانی‌ها از دوره هخامنشی با این منطقه دادوستد تجاری داشته‌اند.

تمدن سواحیلی

از مگادیشو تا سفالا و کیپ دلگادو موزامبیک 36 شهر ساحلی و جزیره ای وجود دارد که مردمان آن دارای آداب، رسوم، فرهنگ، مذهب و زبان مشترکی هستند که به آن فرهنگ و تمدن سواحیلی می‌گویند. این فرهنگ و تمدن به داخل قاره افریقا نیز نفوذ پیدا کرده و منطقه شرق افریقا را در برمی‌گرد.

بعدها به ویژه در دوره بعد از اسلام مهاجران زیادی از شیراز، شوشتر و سیراف به زنگبار کوچیدند و در آن‌جا ساکن شدند. رهبر شیرازیهای کوچنده، حاکم ایالت شیرازعلی بن سلطان حسن نام داشت. او در سال ۹۵۶، در زمان حکومت آل بویه، با هفت پسرش علی، محمد، باشت، سلیمان، حسین و داوود و حدود ۷۰۰ نفر از یارانش با چندین کشتی راهی آفریقا گردیدند و در زنگبار ساکن شدند. این گروه که بعدها به شیرازی معروف شدند و بعدها در قرن 19 به همراه اعراب و بلوش‌ها(بلوچ‌های) عمانیتاثیر زیادی در شکل‌گیری مدنییت و بازرگانی در زنگبار داشتند. شیرازی‌ها این سرزمین جدید را زنگی بار نامیدند که بعدها به زنگبار تغییر یافت.

دزفول ؛ شهری از سپیده دم تاریخ (بخش هفتم دانشگاه گندی شاپور)

دانشگاه گندی‌شاپور که اعراب آن را جُندی‌شاپور می‌خواندند، یکی از آثار به جای مانده از سلسله ساسانیان است. و بیش از ۱۷ سده قدمت، از باستانی ترین دانشگاه های خاورمیانه محسوب میشود.

گندی‌شاپور شهری است کهن در شمال استان خوزستان و در نزدیکی شهرستاندزفول که امروزه ویرانه‌های آن باقی است و به سبب بیمارستان و دانشگاهی که در آن بوده شهرت بسیار داشته‌است. در دانشگاه گندی‌شاپور، برخی کتاب‌ها از زبان‌هایهندی، سریانی، و یونانی به پهلوی ترجمه شد که از آن جمله می‌توان به خدای‌نامه،کَلیله و دِمنه، هزار افسانه، سندبادنامه، ویس و رامین، آیین‌نامه، و تاج‌نامه اشاره کرد.

ریشه‌شناسی نام گندی‌شاپور

این نام از ترکیب دو واژه آشوری یا آسوری "گَنْتَ" به معنی بهشت که در لغت عرب همان "جَنَت" است و "شَپرْتَ" به معنی زیبا ساخته شده است.عبارت "بهشت زیبا" شاید بخاطر ویژگی های معماری و تلفیق آن با طبیعت آن منطقه بر دانشگاه گذارده شده باشد. به نوشته ریچارد فرای، کلمه گندی‌شاپور، تحریف شده نام «وِه آنتیوخ شاپور» یعنی «بهتر از آنتیوخ را شاپور ساخته» است. بر اثر جنگ‌های شاپور یکم با روم، شاهنشاه ساسانی، اسیران رومی را در فارس و خوزستان اسکان می‌داد و با توانایی آنها، بند قیصر بر روی رود کارون ساخت و کاخ بیشاپور را موزائیک کرد. این رفتار شاپور یکم، سرآغاز ریشه دوانیدن مسیحیت در جنوب ایران گشت. اما دنیل پاتس، استدلال می‌کند که گندی‌شاپور، پیشینه‌ای به درازای سلسله اشکانی دارد. بن‌مایه حرف‌های او، دو کتیبه یونانی‌زبان در شوش است که نام یک آبراهه را، گندیوسوس (نام علمی: Gondeisos) نامیده است. به نظر شاپور شهبازی، گندی‌شاپور، برگرفته از نام ایرانی «گوند-دژ» به معنی «قلعه نظامی» است که دنیل پاتس را به این فرضیه کشانده، که این‌طور فرض کرد که «گند دز»، نام مکانی است که بایستی از رودخانه آب دز وام گرفته شده باشد. بنابر استدلال او، زمانی که شاپور یکم، شهر را بازسازی کرد، «گُند دژ»، تبدیل به «گوند دژ» یا «گوند دزِ شاپور» تبدیل گشت، در حالی که تبعیدی‌های آنتیوخ (امروزه انطاکیه؛ شهری بنا شده بر روی رود عاصی بنا گشته) را در این شهر اسکان داد و شعار «[این شهر] بهتر از آنتیوخیای شاپور [است]»، را ترویج داد. با کاوش باستان‌گرایانه ویرانه‌های گندی‌شاپور، هیچ نشانه‌ای مبنی بر حضور تمدن پیش-ساسانی یافت نشد و پرونده این تناقضات، بسته شد.به گزارش طبری‌، سازنده گندی‌شاپور، شاپور یکم ساسانی است. آورده‌اند که این شهر در 260 میلادی، به دنبال پیروزی شاپور یکم بر والریانوس، امپراتور روم (حک:253ـ260 میلادی)، به دست اسیران رومی ساخته شد و ایرانیان، اسیران را در این محل سکنا دادند. نام شهر ابتدا وِه‌اَندیو شاپور/ وِه‌اَنتیوک شاپور «به از انطاکیه شاپور» (یعنی شهری که شاپور آن را بهتر از انطاکیه بنا کرد)، بود و بعداً گندیشاپور و جندیشاپور نامیده شد. نام آن به صورت نیلاب و نیلاط نیز ضبط شده و چون مباشر شاپور برای احداث این شهر شخصی به نام بیل بوده است، آن را بیل و بیل‌آباد نیز نامیده‌اند. قفطی، بر اساس افسانه‌ای، نام این شهر را مرکب از دو نام «جُندا» و «شاپور» دانسته و نوشته است که شاپور اول ساسانی، پس از صلح با امپراتور روم (آورلیانوس، حکومت: 270 ـ 275 میلادی)، با دخترش ازدواج کرد و دستور به ساخت شهری همچون کنستانتیونوپول را برای همسرش داد. مکان این شهر، در یکی از آبادی‌های خوزستان، متعلق به شخصی به نام جُندا، احداث شد. اهالی، بنای این شهر را به «جندا و شاپور» نسبت دادند. همراه دختر آورلیانوس، تعدادی از پزشکان متبحر و پیشه‌وران و صاحبان حرفه‌ای دیگر از کنستانتیوپول به جندی‌شاور رفتند و به تربیت شاگرد مشغول گشتند.

دزفول ؛ شهری از سپیده دم تاریخ (بخش ششم شهر گندی شاپور)

گُندی شاهپور یا گُندی شاپور یا جُندی شاپور یکی از مهمترین شهرهای دوره ساسانی بود که توسط شاهپور یکم ایجاد گردید. جندی شاپور از همان بدو تأسیس بتدریج بصورت یکی از مراکز علمی و پزشکی جهان آن روز در آمد و بنا بگفتهٔ تاریخ‌نویسان شاپور دستور داده بود تعداد زیادی از کتاب‌های طب یونانی را به زبان پهلوی ترجمه و در آنجا نگهداری کنند، خسرو انوشیروان در این شهر بیمارستان بزرگی ساخت و بر توسعهٔ دانشکدهٔ پزشکی آن افزود. ابوحنیفه دینوری در کتاب اخبارالطوال گوید:

چون شاپور پسر اردشیر بابکان به شهریاری رسید، لشکر به روم کشید پس چون به عراق بازگشت به خاک اهواز رفت و به جستجوی جای مناسبی برای احداث شهری پرداخت تا اسیرانی را که از خاک روم با خود آورده بود، در آن جای سکنی دهد، پس شهر جندی شاپور را بنیاد کرد و این شهر را به زبان خوزی نیلاطمی‌گفتند، لیکن مردمش آن را نیلاب می‌خوانند.

با توجه به این نکته که شهر مذکور چند نام داشته، می‌توان دریافت که پیش از تجدید بنا در روزگار شاپور وجود داشته و ناحیه‌ای مسکونی بشمار می‌رفته‌است. معروف است که وی پس از غلبه بر والرین و ویران ساختن انتاکیه اسیران رومی را در این محل اسکان داد و نام آنرا وه اندیوک شاپور به معنی به از انتاکیه شاپور نامید.

مانی پیامبر ایرانی در همین شهر بدار آویخته شد و پیکر او را بر دروازه آویختند و از آن به بعد آن دروازه تا ادوار اسلامی بنام دروازهٔ مانی نامیده می‌شده‌است.

دزفول ؛ شهری از سپیده دم تاریخ (بخش پنجم چغامیش)

چغامیش شهری از دوران پیش از اختراع خط است و قدمت آن به حدود ۳۴ قرن پیش از میلاد می‌رسد. چغامیش را باید نخستین مرکز در ایران دانست که خط و کتاب، اول بار در آنجا ظاهر شده است. وجود چنین تپه‌های باستانی درشهرستان دزفول سبب شده که دزفول را شهری از سپیده دم تاریخ بنامند.

در پناه کوه زاگرس و حاشیه شمالی شوش و چهل کیلومتری جنوب شرقیدزفول تپه‌های میان رودخانه دز و کارون از یک تپه بزرگ و نسبتاً مرتفع و چند تپه کوچک تشکیل شده‌اند. این تپه‌ها روزگاری پوشیده از کوزه شکسته‌های فراوانی بود که پس از نخستین مطالعه و بررسی روشن شد از عهد پیش از خط باقی‌مانده‌اند. این منطقه در جلگه‌ای که آبادی‌های شاه آباد در شمال، شلگهی در غرب، کهنک در شمال شرقی و دولتی و جلیعه در جنوب آن واقع اند و در میان دشتی وسیع و در ۱۵ کیلومتری جنوب شرقی دزفول قرار دارد.

هلن کانتور دربارهٔ کاوشهای چغامیش در موزه ایران باستان و در سال ۱۳۵۱ سخنرانی ای با عنوان «شهری در سپیده دم تاریخ» ایراد کرده و در آن به این مطلب اشاره کرده است:

«در این تپه این واقعیت نهفته است که از هفتمین هزاره پیش از عصر جدید تا شکوفایی کامل تمدن شوش فرهنگهایی در این منطقه بی وقفه جانشین یکدیگر بوده‌اند. از قاعده تا راس این تپه ۱۵ لایه روی هم قرار گرفته است. بر خاک زرین آثاری از فرهنگ و تمدن و مدنیت در ۹ هزار سال پیش به چشم می‌خورد این انسانها چگونه می‌زیسته‌اند؟ دربارهٔ اینان نمی‌توان گفت عیلامی بوده‌اند. مردم این شهر کوچک ۷ هزار سال قبل از میلاد از کشاورزی و دامپروری گذران می‌کردند.» 

دزفول ؛ شهری از سپیده دم تاریخ (بخش چهارم آسیاب‌های آبی دزفول)

نمایی از آسیاب های آبی

بازمانده آسیاب های آبی دزفول در کنار پل جدید(دوم)

آسیاب‌های آبی دزفول یکی از آثار ارزشمند تاریخی شهرستان دزفول به شمار می‌روند و به شماره ۳۹۸۴ در ردیف آثار ملی کشور به ثبت رسیده است. این آسیاب‌هادارای مالکیت خصوصی بوده که به آسیابان به اصطلاح محلی لُوینه می‌گفتند. تعداد آسیاب‌ها در دوره‌ صفویه حدود ۵۰ تا ۶۰ عدد بود که بخشی از آنها در اثر سیلاب‌های فصلی تخریب شدند. آسیاب‌های آبی دزفول در بخش‌های مختلف رودخانه دز قرار دارند. بخشی از آنها به فاصله حدود ۸۰۰ متر از سد تنظیمی (دزفول) و در جنوب تفریحگاه ساحلی دز، بخشی در زیر پل جدید (دوم) دزفول و بخشی دیگر نیز در کنار پل قدیم این شهرستان ساخته شده‌اند.

دزفول ؛ شهری از سپیده دم تاریخ (بخش دوم تاریخچه و بخش های تاریخی آن)

 

دزفول نام شهری در جنوب غرب ایران و گسترده در کنار رودخانه دز ‌است.

این شهر در دامنه‌های زاگرس میانی جای دارد و پیشینه تاریخی آن به زمان ساسانیان باز می‌گردد ولی پیش از ساسانیان هم آباد بوده و بخشی از سرزمین‌های امپراتوری‌های عیلام و هخامنشیان به شمار می‌رفته‌است.

دزفول در زمان ساسانیان همزمان با ساختن پل در کنار آن بر روی رود دز برای پدید آوردن پیوند میان پایتخت تازه (جندی شاپور) و شوشتر بنیان نهاده شد.

دژ به معنی سنگر و سکوی دیدبانی است و چنین برمی‌آید که نام دزفول از نام دژ ساخته شده در کنار پل گرفته شده‌باشد.

در سده چهارم هجری قمری شهر دزفول به قصر روناش نیز نامور بوده‌است، که در سمت راست رود دز جای داشته و هنوز ویرانه‌هایی به همین نام نمودار است و یکی از محله‌های کهن شهر دزفول هم روناش نام دارد.‏

تپه‌های باستانی چغامیش با دیرینه‌ای نزدیک به۴۰۰۰ سال پیش از میلاد مسیح(ع) که به گفته باستانشناسان، گنجینه ارزشمندی از دانستنی‌های سودمند پیرامون رخدادهای زمان باستان از هزاره هفتم پیش از زایش تا شکوفایی تمدن شوش را در بر دارند نیز در دزفول جای دارد.

وجود تپه‌های چغامیش سبب شده که دزفول را شهری از سپیده دم تاریخ بنامند.