دموکراسی جفرسونی

دموکراسی جفرسونی (به انگلیسی: Jeffersonian democracy) یک سری اهداف سیاسی هستند که به افتخار توماس جفرسون نام گذاری شده‌اند. این اندیشه‌ها از ۱۸۰۰ تا اواسط ۱۸۲۰ در سیاست‌های آمریکا مطرح بودند و با دموکراسی جکسونی که بر دوره سیاسی بعد از ان حکفرما شده بود تفاوت‌های دارد. مهم‌ترین سخنرانان ان :توماس جفرسون و جیمز مدیسون و البرت گالاتین و جان رندولف اف روانوکه و ناتانیل باکن بودند.

دنگ شیائوپینگ عامل سیاست های درهای باز در کشور چین

دنگ شیائوپینگ (به چینی: 邓小平، DENG XIAOPING) (زاده ۲۲ اوت ۱۹۰۴ – درگذشته ۱۹ فوریه ۱۹۹۷) سیاست‌مدار و رهبر نخبگان نسل دوم جمهوری خلق چین که از ۱۹۷۸ تا ۱۹۸۹ رهبر عالی‌مقام چین بود. وی در دههٔ ۱۹۲۰ به حزب کمونیست چین پیوست. او در طول فعالیت خود در حزب کمونیست چین سه بار مورد تصفیه قرار گرفت (اما هیچ‌گاه از حزب اخراج نشد) که مهمترین آن در دوران انقلاب فرهنگی چین بود چراکه مائو معتقد بود دو نوع سرمایه‌داری وجود دارد که باید علیه آن مبارزه کرد اول امپریالیسم به مرکزیت آمریکا و دوم سرمایه‌داری درون حزب کمونیسم که از قضا صادق درآمد و حزب کمونیسم چین با یک حرکت به سمت سرمایه‌داری و سرکوب شدید مردم و فساد گسترده سران حزب و خانواده‌هایشان بر پیشبینی مائو صحه گذاشت شیائوپینگ در دوران جئو ئن لای (چوئن لای) به عنوان معاون نخست‌وزیر برگزیده شد گرچه دوباره در سال ۱۹۷۶ برکنار شد.

نبرد مرو - جنگ شیبک خان ازبک و شاه اسماعیل صفوی

نبرد مرو در سال ۸۸۹ خورشیدی (۹۱۶ قمری) میان سپاه ازبکان به فرماندهی شیبک خان ازبک (بنیانگذار سلسله شیبانیان یا ازبکان) با سپاه قزلباش ایران به فرماندهی شاه اسماعیل یکم (بنیانگذار پادشاهی صفویان) رخ داد. در این جنگ که در نزدیکی مرو روی داد، سپاه ازبک شکست خورد و شیبک خان کشته شد. در پی این جنگ مرزهای ایران از سوی شمال خاوری به رود جیحون رسید و خراسان از دست ازبکان بیرون آمد.

ازبکان به لحاظ علمی ترکیبی از اقوام ترک و ایرانی گوی سکایی و ماساژوت بوده و به لخاظ اسطوره شناختی خود را منسوب به جغتای خان می‌دانند ازبک نام یکی از سرداران این خاندان بود و همه اولوس ازبک به او منسوب هستند.

شیبک خان ازبک - بنیانگذار سلسله شیبانیان یا ازبکان - که همزمان با شاه اسماعیل یکم صفوی بود در سال ۸۳۰ خ. (۸۵۵ ق) به دنیا آمد. او به خانی ازبکان رسید و برای تسخیر فرارود (ماوراءالنهر) به جنگهای پیاپی با سلطان حسین میرزا تیموری (پادشاه تیموریان در فرارود و خراسان) پرداخت. سرانجام پس از سال‌ها جنگ، در ۷ خرداد ۸۸۶ (۷ محرم ۹۱۳) جنگ بادغیس میان شیبک خان ازبک و پسران سلطان حسین میرزا تیموری رخ داد. در این جنگ ازبکان بر تیموریان پیروز شدند و بر فرارود و مرکز آن - سمرقند - چیره شدند. ازبکان پس از نابود کردن تیموریان، به جای آن‌ها نشستند و خراسان را نیز با کشتار و غارت تصرف کردند.

نظام‌الملک

ابوعلی حسن بن علی بن اسحاق طوسی شناخته شده به خواجه نظام‌الملک طوسی (۲۸ مهر ۳۹۷ تا ۲۲ مهر ۴۷۱) (متولد ۴۰۸ هـ.ق، طوس، کشته شده در صحنه کرمانشاه به دست یک باطنی ۴۸۵ هـ.ق) وزیر نیرومند دو تن از شاهان بزرگ دوره سلجوقیان، آلپ ارسلان و ملکشاه یکم در ایران بود.

وی نیرومندترین وزیر در دودمان سلجوقی بود و سلجوقیان نیز در زمان وی به اوج نیرومندی رسیدند. او ۲۹ سال سیاست درونی و بیرونی را رقم می‌زد. وی از بزرگ‌ترین پیشگامان توسعه فرهنگی بعد از حمله اعراب بود و مدارس زیادی به نام نظامیه تأسیس کرد که نظامیه بغداد مهم‌ترین آنها بود.

نام اصلی خواجه نظام‌الملک، ابوعلی حسن و نام پدرش ابوالحسن علی بود و نام پدر او نیز علی بن اسحق بن عباس بود که از دهقان‌زادگان بیهق بود، علی بن اسحاق که کنیه‌اش ابوالحسن بود در نویسندگی و حسابداری دستی داشت. در دستگاه حکمران خراسان داخل شده بود و خدمت دیوانی می‌کرد. منزل اصلی خاندان او نیز بیهق بود، ولی ابوالحسن علی را پس از آن‌که در مشاغل دیوانی ترقی کرده بود مأمور ادارهٔ اموال دولتی در ناحیهٔ طوس کرده بودند‍ و او آن‌جا اقامت کرده و متأهل شده بود و سه پسر او در طوس به دنیا آمده بودند که بزرگ‌ترین آن‌ها همین حسن یعنی نظام‌الملک بعدی بود. مقدمات علوم را از زبان عربی و قرآن آموخت و از همان ازمنه در صحبت اهل علم و صلاح می‌گذرانید. همین‌که در حدود بیست سالگی از تحصیل فقه و حدیث و سایر علوم شرعی و فنون ادبی فارغ شد و فاضلی عالم و دبیری توانا گشت، به اعمال دیوانی مشغول شد. گفته‌شده که خواجه در خانهٔ دهقانی نشو و نما یافت. دهقان در قاموس سیاسی و برخلاف دوره‌های بعد که غالباً به زارعان بی‌زمین گفته می‌شد، در زمان خواجه و پیش از آن نشانهٔ نسب و بزرگ‌زادگی بومی بود. دهاقین در زمان ساسانیان مالکان بومی بودند که در سلسله مراتب اجتماعی و اقتصادی و همچنین ایجاد قدرت نقش به‌سزایی داشتند. دهقانان به همین مفهوم به سده‌های ابتدایی اسلام منتقل شده است.

هفت خواهران نفتی

هفت خواهران نفتی، (به انگلیسی: Seven Sisters) اصطلاحی است که بازرگان ایتالیایی، انریکو ماتائی، که بعدها در راس شرکت نفتی انی قرار گرفت، در دهه ۱۹۵۰ میلادی ابداع کرد. وی از این اصطلاح، برای توصیف ۷ شرکت نفتی، که «کنسرسیوم نفت ایران» را تشکیل می‌دادند، استفاده نمود. این کارتل، از اواسط دهه ۱۹۴۰ تا اواخر دهه ۱۹۷۰ میلادی، صنعت نفت جهان را، تحت سلطه خود داشت.

جشن خام خواری (جشن های تیرماه)

انسانها برای حفظ و یا بازگرداندن سلامت بدن خود از رژیمهای مختلف غذایی استفاده میکنند. رژیم گیاهخواری و خام خواری دو نوع از این رژیم ها هستند.
در گاهشمار ایرانی 15 تیر برابر است با «جشن خام خواری» یا به روایت ابوریحان بیرونی در آثارالباقیه، «عمس» یا «غفس» یا «خواره».
این جشنی از جشن¬های سُغد باستان بوده و از رسوم این جشن دوری گزیدن از خوراک حیوانی و پختنی ¬ها را می¬ توان نام برد.
تعریف دقیقی از رژیم خام خواری وجود ندارد و در جاهای مختلف از مواد غذایی متفاوتی استفاده می شود. آنچه بین تمام انواع رژیم های خام خواری مشترک است این است: «به غذایی خام می گویند که آن را بیش از 46 درجه سانتی گراد حرارت نداده و همچنین آن را قبلاً در فریزر قرار نداده باشیم»

جشن نیلوفر (جشن های تیرماه)

جشن نیلوفر

جشن نیلوفر(به پارسی: جشن نیلوپر) جشنی باستانی در ایران است که در روز (ششم) تیرماه برگزار می‌شود. گل نیلوفر، نماد ایزدبانو آناهیتا نیز هست. اصل برگزاری این جشن در این زمان احتمالاً برپایه شکوفا شدن گل‌های نیلوفر در آغاز تابستان بوده است. این جشن امروزه در فراهان و محلات و خمین و مارلیک تهران با عنوان جشن اول تووستونی (اول تابستانی) همچنان برگزار می‌شود.البته زمان این جشن روز 13 تیرماه است و به جشن آب پاشونک هم معروف است. این جشن که به مناسبت آغاز تابستان است با رفتن به صحرا و پاشیدن آب به همدیگر برگزار می‌شود.

پوشش زنان تهران در یک سده پیش

پیش از آنکه پای ناصرالدین‌شاه قاجار به سن پترزبورگ روسیه باز شود و بالرین‌های آنجا را ببیند، زنان تهرانی یک جور لباس می‌پوشیدند و پس از آن سفر، جور دیگر. شاه دل‌باخته‌ی لباس‌های فرنگی شده بود و می‌خواست پوشش زنان حرمسرا و تهرانی نیز همان‌گونه باشد. در این کار پافشاری نبود؛ زنان هم نوگرایی و مدل‌های روز را دوست داشتند و از خدا خواسته، بی‌درنگ چنان دگرگونی‌ای را در پوشش و جامه‌های خود پدید آوردند. به‌راستی هم دیدنی بود و به پوشش زنان ایرانی جلوه و زیبایی دیگری داد، اما نه در پوشش بیرون از خانه؛ در بیرون، چادر و چاقچور بود و روبنده‌های بلند. دگرگونی‌ها در اندرونی دربار و خانه‌های اشراف دیده می‌شد.

زندگی کنیزها و غلامان در تهران چند سده پیش

اروپایی ها بارها این در و آن در زده‌اند تا ایرانیان باستان را برده‌دار وانمود کنند. اما هر چه بیش‌تر گفته‌اند کمتر مدرک و سندی به‌ دست آورده‌اند؛ از آن‌رو که در ایران هیچ‌گاه برده‌داری، آن‌گونه که در یونان و روم باستان بود، وجود نداشته است. تنها در پایان سده‌ی دوازدهم و سال‌های سده‌ی سیزدهم مهی (:قمری) بود که کشتی‌های بازرگانانِ بحر احمر، بردگان شمال آفریقا را به خلیج‌فارس می‌آوردند و در سواحل آنجا می‌فروختند. شمار ناچیزی از آنان نیز به ایران می‌رسیدند و سر از دربار و خانه‌های اعیان و اشراف درمی‌آوردند.

موسیقی در دوران ایران باستان

موسیقی از روش‌های اولیه ارتباط تلقی می‌شود و نشانه‌های آوایی حاصله از طبل‌های قبایل در دوران باستان تا وزن‌های موسیقایی که با کارهای مختلف انسان هماهنگی داشته است، تا حدی به طور طبیعی برای بیان احساس و برقراری ارتباط مورد استفاده قرار می‌گرفته.(1)

«آنجا که زبان از گفتن می‌ماند و قلم از نوشتن می‌ایستد،‌موسیقی آغاز می‌شود»
لودویک وان بتهون