درون میعاد و میقات سفری نهفته است

سقف آسمان بر سر و ستاره‌ها چه پایین، و آسمان عجب نزدیک!

و دیدم که تنها «خسی» است و به «میقات» آمده! و نه «کسی» و به «میعادی».

و دیدم که «وقت» ‌ابدیت است، یعنی اقیانوس زمان.

و «میقات» در هر لحظه‌ای، و هر جا و تنها با خویش!

چرا که «میعاد» جای دیدار تست با دیگری! اما «میقات» زمان همان دیدار است و تنها با «خویشتن».

و دانستم که آن زندیق دیگر میهنه‌ای یا بسطامی چه خوش گفت وقتی به آن زائر خانه خدا در دروازه نیشابور گفت که کیسه‌های پول را بگذار و به دور من طواف کن و برگرد.

و دیدم که سفر وسیله دیگری است برای خود را شناختن. این که «خود» را در آزمایشگاه اقلیم‌های مختلف به ابزار واقعه‌ها و برخوردها سنجیدن و حدودش را به دست آوردن که چه تنگ است و چه حقیر است و چه پوچ و هیچ.

نتیجه معنایی:خلاصه اینکه فلسفه نبافم براتون، برید سفر چه مثل خواجه حافظ تو ذهنتون سیر سفرکنید قابل توجه کم پولا و چه مثل حاجی سعدی بزرگوار و عزیز طی طریقت کنید در دنیای زیبای خداوندگار این دومی کمی خرج داره ولی درهرحال بسیارسفرباید تاپخته شود خامی...