آتشفشان
بزرگترین آتشفشانهای فعال کرهٔ زمین
بزرگترین آتشفشان کره زمین، مونالوآ نام دارد که بخشی از جزایر هاوایی را تشکیل می‌دهد. محیط قاعده مخروط این آتشفشان ۶۰۰ کیلومتر و قله آن نسبت به کف اقیانوس آرام که آن را احاطه کرده‌است ۱۰ کیلومتر ارتفاع دارد. این آتشفشان، همراه با سایر قسمت‌های جزایر هاوایی، نشان‌دهندهٔ موادی هستند که به وسیله فوران‌هایی که از یک میلیون سال پیش تاکنون ادامه داشته‌اند، شکل گرفته‌اند.
سایر آتشفشانهای مطرح کره زمین عبارتند از:
- آتشفشان وزوو
- آتشفشان مونالوآ
- آتشفشان پله
- آتشفشان بزیمیانی
- آتشفشان پاری کوتین در مکزیک
- آتشفشان سنت هلن
بزرگترین آتشفشان کشف بشر
بزرگترین آتشفشانی که تاکنون به وسیله بشر کشف شده‌است، الیمپوس مونز یا کوه المپوس نام دارد که در سیاره بهرام واقع است. شواهد به دست آمده از طریق عکسبرداری‌های سفینهٔ فضایی مارینر ۹ نشان می‌دهد که ارتفاع این آتشفشان احتمالاً ۲۳ کیلومتر بوده و کالدرای آن نیز ۶۵ کیلومتر عرض دارد.
گونه‌های آتشفشان‌ها
گونه‌های آتشفشان‌ها:
- آتشفشانهای نقطه‌ای که مواد گداخته از یک محل بیرون می‌آید (آتشفشان نوع مرکزی).
- آتشفشانهای شکافی یا خطی که فوران آن در امتداد یک شکاف صورت می‌گیرد.
- انواع آتشفشانهای نقطه‌ای عبارتند از:
- آتشفشانهای نوع هاوایی یا سپری
- آتشفشانهای نوع استرومبولی
- آتشفشانهای پرکابی
- آتشفشانهای نوع پله
- آتشفشانهای نوع ولکانو
- انواع آتشفشانهای شکافی یا خطی عبارت اند از:
- فوران‌های خطی غیر انفجاری
- فوران‌های خطی انفجاری
فوران
نوع ماگمای درون زمین می‌تواند آتشفشانهای متفاوت ایجاد کند. اگر ماگما کاملاً رقیق باشد، گاز درون آن به آسانی رها می‌شود و در نتیجه انفجاری صورت نمی‌گیرد. به این ترتیب، ماگما فقط از کوه بیرون می‌آید و در کناره‌ها جریان می‌یابد؛ مثل آتشفشان‌هایی در هاوایی و کوه «اتنا». اگر ماگما غلیظ و چسبناک باشد، گاز درونش به آسانی رها نمی‌شود و در نتیجه انفجار صورت می‌گیرد.
علوم مرتبط با آتشفشان‌شناسی
- ژئوفیزیک: برای اثبات و آگاهی از کانون‌های درونی آتشفشان‌ها و پیشگویی شکل و محل و موقعیت آن.
- ژئوشیمی: تعیین دقیق عناصر که بصورت مواد جامد، مایع و گاز از آتشفشان خارج می‌شوند.
- ترمودینامیک: برای فهم و ارزیابی نیروی حرارتی آتشفشان و انرژی حاصله از آن و رابطه تشکیل مواد گداخته با حرارت و فشار و همچنین انجماد آن.
- سنگ‌شناسی: جهت اطلاع از اختصاصات گدازه و شناسایی دقیق سنگ‌های آتشفشانی.
- رسوب‌شناسی: پراکندگی و نحوه انتشار مواد جامد آتشفشانی در دریاها و خشکی‌ها که به صورت خاکستر، توف، برش و... ته‌نشین می‌شوند.
کاربردهای مفید
از نظر اقتصادی: استفاده از انرژی گرمایی آن و انرژی گازهای فومرولی در گردش توربین و به دست آوردن مواد شیمیایی با ارزش که امروزه در ایتالیا، زلاندنو، ژاپن و ایسلند اهمیت پیدا کرده‌است و در کشور ما نیز اخیراً برای استفاده از نیروی حرارتی زمین (انرژی ژئوترمال) حفاری‌هایی انجام شده‌است.
۸۰ درصد مردم در پایتخت ایسلند از گرما و آب گرم طبیعی آتش فشان‌هااستفاده می‌کنند.
دو آتشفشان تاریخی و معروف( وزوو - اتنا ):
| وزوو | |
|---|---|
نمایی از کوه وزوو از ویرانه‌های پومپئی
|
|
| ارتفاع | ۱٬۲۸۱ متر |
| مکان | |
| مکان |
 ایتالیا، شرق ناپل |
| رشته‌کوه | آپنین |
| زمین‌شناسی | |
| گونه | آتشفشان چینه‌ای (Stratovolcano) |
| آخرین فوران | ۴ آوریل ۱۹۴۴ |
کوه وزوو یا وزوویوس از معروف‌ترین آتشفشانهای فعال ایتالیاست. این آتشفشان چینه‌ای در شرق ناپل قرار دارد، و تنها آتشفشان اروپای قاره‌ای است که در صد سال اخیر فعال بوده است، هر چند به نظر می‌رسد مدتی است خاموش است. آخرین فوران آن در سال ۱۹۴۴ رخ داد.
شهرت وزوو به دلیل تخریب شهرهای پمپیی، هرکولانوم و استابیا است که در سال ۷۹ میلادی در لایه‌ای از خاکستر و گل فرورفتند و تا امروز در همان وضعیت باستانی نگاهداری شده اند. این آتشفشان در طول هزاره‌های اخیر بارها فوران کرده است، و به دلیل فوران‌های انفجاری و نیز جمعیت زیادی که در این محدوده زندگی می‌کنند، جزء خطرناک‌ترین آتشفشان‌ها می‌باشد.
وزوو که سال‌ها الهام‌بخش افسانه‌ها بوده است، از سال ۱۹۹۵ پارک ملی محسوب می‌شود.
مشخصات جغرافیایی
وزوو در کامپانیا، در جنوب رشته‌کوه آپنین و در شرق ناپل قرار دارد. این آتشفشان که ارتفاع آن ۱٬۲۸۱ متر است تنها آتشفشان اروپای قاره‌ای است که در صد سال اخیر فوران داشته است. دو آتشفشان فعال دیگر ایتالیا (اتنا و استرومبولی) در جزیرهٔ سیسیل واقع هستند. وزوو آتشفشانی از گونهٔ چینه‌ای و و فوران‌های آن از نوع پلینیایی هستند. دهانهٔ عظیم این آتشفشان ۴۰۰ متر قطر و ۳۰۰ متر عمق دارد. این راه هم‌اکنون بسته است ولی تفتال تنها حدود ۱۰ کیلومتر با دهانهٔ آن فاصله دارد. با این که این آتشفشان مدتی است که فوران نمی‌کند، هنوز فعال است: سالانه حدود ۷۰۰ زمین‌لرزه در این ناحیه رخ می‌دهد و گازهایی از دهانهٔ آن خارج می‌شود. دانشمندان حفره تفتالی وزوو را حدود ۴۰۰ کیلومترمربع تخمین می‌زنند. به همین دلیل و با توجه به جمعیت زیاد شهرهای اطراف، این منطقه به طور دایم تحت نظر است.
دامنهٔ این کوه از گدازه‌های فوران‌های گذشته تشکیل شده است. گدازه‌های فوران سال ۱۹۴۴ هنوز به خوبی قابل رؤیت هستند و با گیاهان پوشیده نشده اند. در بخش‌های کم‌ارتفاع این دامنه‌ها، پوشش گیاهی به صورت تاکستان است.
فوران سال ۷۹ میلادی
این آتشفشان حدود ۲۵٬۰۰۰ سال سن دارد، و در طول تاریخ بارها به شدت‌های متفاوت فوران داشته است. فوران سال ۷۹ معروف‌ترین فوران وزوو است، که موجب تخریب شهرهای پمپیی، هرکولانوم، اوپلونتیس و استابیا شد. پیش از این فوران، فعالیت‌های این آتشفشان برای چند صد سال، به زمین‌لرزه و خروج گاز محدود بود. ساکنان اطراف وزوو نیز به زمین‌لرزه‌های مکرر این مناطق عادت کرده بودند. به همین دلیل، هنگامی که این فعالیت‌های آتشفشان افزایش یافت، توجهی به آنها نشد. همچنین، خشک شدن چاه‌ها و چشمه‌ها در اوایل ماه اوت ۷۹ نیز هشدار محسوب نشد. سرانجام، وزوو در ۲۴ اوت این سال فوران کرد.
این فوران در دو مرحله انجام شد و دو روز به طول انجامید. ابتدا، فورانی پلینیایی به مدت ۱۸ تا ۲۰ ساعت موجب بارش سنگ و خاکستر بر روی دامنهٔ جنوبی کوه کرد و شهر پمپیی را به زیر ۲٫۸ متر خاکستر فرو برد. آنگاه، فورانی دیگر از نوع پله‌ای رخ داد و بهمنی از توده‌های داغ گاز و خاکستر جوشان زمین‌های اطراف را در بر گرفت. این بهمن‌ها موجب خفگی و سوختگی افرادی شد که در شهرهای اطراف آتشفشان باقی‌مانده بودند، و این شهرها را به زیر لایه‌ای از خاکستر دفن کرد. شهرهای هرکولانوم و اوپلونتیس بیش‌ترین مقدار این بهمن‌ها را دریافت کردند.
مشاهدات پلینی کوچک (پلینی کهتر)
پلینی پسر تنها شاهدی بود که این حادثه را در نامه‌ای به تاسیتوس در سال ۱۰۴ شرح می‌دهد. وی که به هنگام این انفجار ۱۷ سال داشت، یکی از بازماندگانی بود که فوران را از شهر میسنوم (به لاتین: Misenum) (در ۳۵ کیلومتری آتشفشان) مشاهده کرد. بنا به مشاهدات او، ستون دود و خاکستر این انفجار ۳۲ متر ارتفاع داشته است. او در مشاهدات خود نوشته است که این ابر غبار و خاکستر پس از مدتی از دامنهٔ کوه به سمت پایین سرازیر شده و همه چیز را در خود فرو برد. امروزه می‌دانیم که این ابر بهمنی بوده است از توده‌های داغ گاز و خاکستر جوشان؛ به همان گونه که در فوران‌های پلینیایی شایع است. با توجه به مشاهدات انجام‌شده، زمین‌شناسان بر این باورند که دمای این بهمن هنگامی که شهرهای اطراف آتشفشان را دربر گرفت بین ۳۶۰ تا ۲۴۰ درجهٔ سلسیوس بوده است. به این ترتیب، دمای ابر خاکستر پس از انفجار حدود ۸۵۰ درجهٔ سلسیوس تخمین زده می‌شود.
علاوه بر این، پلینی پسر زمین‌لرزه‌های شدیدی را در حین فوران توصیف می‌کند. او همچنین ذکر می‌کند که بارش خاکستر در شهر میسنوم به قدری بوده است که مردم ناگزیر به ترک فوری آن شده اند. خورشید نیز کاملاً توسط ابر خاکستر پوشیده شد، به طوری که هوا در وسط روز به تاریکی شب بود. او همچنین عقب‌نشینی آب دریا و وقوع یک سونامی را شرح می‌دهد.
مرگ پلینی بزرگ (پلینی ارشد)
پلینی پدر که فرماندهٔ کشتی‌های رومی و همچنین عمو و پدرخواندهٔ پلینی پسر بود، پس از انفجار، به منظور مطالعهٔ فوران از نزدیک و همچنین تلاش برای نجات بازماندگان، به سمت استابیا حرکت می‌کند. او پس از گذراندن اجباری شب در این شهر، با همراهانش تصمیم به بازگشت به سوی ساحل می‌گیرد، و به دشواری راه خود را از میان باران خاکستر و غبار به ساحل می‌یابد. با این وجود، تلاطم شدیذ آب دریا در اثر زمین‌لرزه‌های پی‌درپی، مانع از گریز آنها می‌گردد؛ و پلینی پدر سرانجام جان می‌سپارد. بدن او، در ۲۶ اوت که ستون دود و خاکستر اندکی پراکنده شده و پرتوهای نور را از خود عبور می‌دهند، بدون هیچ جراحت خاصی کشف شد.
پلینی پسر در نخستین نامهٔ خویش به تاسیتوس، مرگ عموی خود را بر اثر استنشاق گازهای سمی دانسته است. با این وجود، استابیا در ۱۶ کیلومتری کوه وزوو قرار داشت. به علاوه، همراهان او جان سالم به در بردند. به همین علت، امروزه گمان می‌رود که او در اثر سکتهٔ قلبی یا مغزی جان باخته باشد.
تخریب شهرهای اطراف
فوران روز ۲۴ و ۲۵ اوت سال ۷۹ پس از میلاد موجب مدفون شدن شهرهای پمپیی، هرکولانوم، اوپلونتیس و استابیا زیر لایه‌ای از خاکستر شد. این حادثه حدود ۳۰٬۰۰۰ کشته به همراه داشت.
در کند و کاوهایی که در شهر پمپیی انجام گرفته شده است، حدود ۱٫۱۵۰ جنازه، و در هرکولانوم ۳۵۰ جنازه کشف شده است. گمان می‌رود که جمعیت این دو شهر به ترتیب قبل از وقوع این حادثه بین ۱۰٬۰۰۰ تا ۲۵٬۰۰۰ و حدود ۵٬۰۰۰ بوده باشد.
۳۸٪ قربانیان این فوران در پمپیی توسط خاکستر پوشانده شده، که بیش‌تر آنها در خانه‌های خود کشف شده اند. گمان می‌رود که آنها در اثر فروریزش سقف‌ها کشته شده اند. ۶۲٪ آنان نیز در اثر بهمن‌های داغ غبار و گاز، استنشاق خاکستر و ریزش تکه‌های ریز و درشت سنگ از آسمان جان باختند. برخلاف جنازه‌هایی که در هرکولانوم کشف شده اند، معاینهٔ اسکلت‌ها و لباس‌ها نشان می‌دهند که احتمال این که ساکنین شهر پمپئی در اثر دماهای بالا مرده باشند بسیار کم است.
در مقابل، با وجود این که هرکولانوم فاصلهٔ کمتری نسبت به دهانهٔ آتشفشان داشت، به علت وزش باد از ریزش تکه‌های سنگ و خاکستر در امان ماند. لیکن بهمنی بسیار داغ و با ارتفاع ۲۳ متر این شهر را در بر گرفت. اسکلت‌های زیادی که در زیر دروازه‌ها یافته شده اند، و همچنین کشف چوب‌های کربنیزه شده در ساختمان‌ها این احتمال را نشان می‌دهند که اغلب مردم این شهر بر اثر دماهای بسیار بالا جان باخته باشند.
پس از فوران سال ۷۹، شهرهای پمپئی و هرکولانوم بازسازی نشدند، هرچند بازماندگان و همچنین دزدان برای نجات زخمیان و بردن برخی اشیاء تلاش کردند. سپس این شهرها به فراموشی سپرده شدند، تا این که در قرن هجدهم به طور کاملاً اتفاقی دوباره کشف شدند.
سایر فوران‌ها
از سال ۷۹ میلادی تا کنون، وزوو بیش از ۳۰ فوران داشته است. این آتشفشان در اواخر قرن سیزدهم به مدت چند صد سال غیر فعال بود، تا این که دوباره در سال ۱۶۳۱ بیدار شده و وارد یک مرحلهٔ جدید همراه با انفجارهایی بسیار شدید و مخرب گشت. فوران سال ۱۹۰۶ موجب مرگ بیش از ۱۰۰ نفر گشت، و بیش‌ترین مقدار گدازه‌ای که تا کنون برای وزوو ثبت شده بود به بیرون فرستاد. آخرین فوران این آتشفشان در سال ۱۹۴۴ بوده است، که موجب تخریب ۴ دهکده و ۸۸ هواپیمای جنگی شد.
| اتنا | |
|---|---|
نمایی از آتشفشان اتنا
 نمایی از شهر کاتانیا و آتشفشان اتنا در پس‌زمینهٔ آن |
|
| ارتفاع | ۳۳۳۰ متر |
| مکان | |
| مکان | ایتالیا |
| زمین‌شناسی | |
| گونه | آتشفشان چینه‌ای |
| آخرین فوران | ۲۰۱۱ |
اتنا (به ایتالیایی: Etna) کوه آتشفشانی است در شمال شرقی جزیره سیسیل که از مرتفعترین جبال اروپا و ۳۳۵۰ متر ارتفاع آن از سطح دریا است.
اتنا تا کنون بیش از صد بار طغیان نموده، نخستین آتشفشانی اتنا در زمان فیثاغورس بوده‌است.∗*. این کوه در سال ۱۱۸۳ میلادی بار دیگر آتشفشانی کرد و ۵۱۰۰۰ نفر را به دیار باقی فرستاد و از یازدهم مارس تا یازده ژوئیهٔ سال (۱۶۶۹ میلادی)، نیز بر اثر فوران آن ۲۰۰۰ تن و در (۱۶۹۳ میلادی)، ۱۸۰۰۰ تن هلاک شدند. طغیان‌های اتنا هر سه تا پنج سال تکرار می‌شود. بر اثر آتشفشانی‌های مزبور اغلب کرانه‌های کاتان دچار ویرانی شده‌است. بر حسب روایات اساطیری، غول‌های انسلاد و تایفون∗* درون آن زندگی می‌کنند که تنفس آنها باعث طغیان اتنا می‌شود. قطر قاعدهٔ این آتشفشان ۴۵ کیلومتر و قلهٔ آن حدود ده‌ماه در سال، پوشیده از برف است. قطر دهانه اصلی آن ۵۰۰ متر می‌باشد. از عوارض جنبی آتشفشان‌ها، زمین‌لرزه‌های شدید می‌باشد که وقوع آن در سال (۱۹۰۸ میلادی) در آبراه مسینا*تعداد ۸۳۰۰۰ تن کشته به‌همراه داشت. جدیدترین فوران آن در سال ۲۰۱۱ به‌وقوع پیوست.
